De wc ging op slot - ik testte incontinentiemateriaal

Ik ben iemand die alles uitprobeert. Zo hang, sta, of zit ik in alle liften. Proef ik laxeermiddelen en ga ik los met nutridrink. Ook heb ik wel eens een half uur wiegend naar voor en achter op een stoel gezeten net als we vaak zien bij mijn bewoners. Om te kijken hoe dat voelt en wat voor effect dat heeft op een mens.

Bewoners beter verzorgen

Ik heb veel ervaring opgedaan in andere stichtingen en ben sinds ruim 4 jaar werkzaam bij stichting de Parabool, locatie ‘De Braak’ in Raalte. De cliënten waar ik de afgelopen 14 jaar mee heb gewerkt zijn passief, vaak rolstoelafhankelijk, zorgafhankelijk en hebben niet het ontwikkelingsniveau om te spreken of hun gevoelens te uiten. De motivatie om te experimenteren komt voort uit de wens om onze bewoners beter te begrijpen en dus beter te begeleiden en verzorgen. Ze kunnen immers niets zelf aangeven. En dat is soms hard, moeilijk en zwaar om te ervaren.

Mijn eerste inco

Eén van de dingen waar ik nog nooit wat mee had gedaan was incontinentiemateriaal. Ik heb geen idee hoe het nou voelt om te poepen of te plassen in zo’n wit ding. Hoe kom je daarachter? Ja, inderdaad… daar is maar één antwoord op: zelf ervaren. ‘Nu is er geen weg meer terug, Myra’, zeg ik tegen mezelf. Vrijwel niemand weet wat ik van plan ben. Dertig uur lang experimenteren, spreek ik met mezelf af. De wc gaat dertig uur lang ‘op slot’.

Mijn eerste inco (Tena flex inco) gaat om. Ik voel meteen dat mijn houding anders is. Mijn benen kan ik natuurlijk niet meer strak naast elkaar houden. Je hebt, hoe dan ook, een soort opgevouwen stuk inco tussen je benen. Niet prettig! Maar anders kan ook niet: de inco is zo breed omdat er ook ruimte moet zijn om alles te bedekken wanneer je gaat liggen met je benen uit elkaar.

Drang om te plassen

Al gauw moet ik plassen. Oké, daar gaat-ie. Wat voelt dit vreselijk onnatuurlijk. Zonder wc onder je gewoon alles laten gaan. Hoe het voelt? Warme gloed, vreemd, en nat: gewoon even wat steekwoorden. De urine blijft liggen en trekt langzaam, bubbelend in de inco. Ja, dat bubbelen voel je ook. Ik heb mezelf niet na elke plas verschoond, dat doen we bij onze cliënten ook niet. Je voelt de inco bij de eerste plas al zwaarder worden en daardoor is het gevoel ook anders. Hoe meer je plast, hoe harder en zwaarder de inco lijkt te worden. Het zit daardoor nóg ongemakkelijker. Op de bank neerploffen met een inco om; ik dacht dat ik op mijn afstandsbediening ging zitten. Het voelt hard aan. Onder het eerste laagje zit bij een inco een soort stof, zodra deze wordt verzadigd met urine voelt het aan als gelkorrels. Deze zetten op. Vandaar dus dat de inco bij verzadiging harder en voller aanvoelt.

Wat me opvalt na een grote plas: door de temperatuur van je urine blijft het wel zeker dertig minuten flink broeien in je inco. De warmte kan natuurlijk ook nergens heen als je een dikke inco draagt en de inco dicht op je warme huid zit. Draag ook nog een onderbroek en broek en de warmte kan bijna geen kant op. Smetplekken van bewoners zijn nu nóg beter te verklaren, want dat is niet raar met een privé warmte-vochtbron tussen je benen.

Vreemd en glibberig

Ik voelde ook de normale drang om dat ‘ene andere in mijn inco te laten gaan’. Het woord poepen klinkt ook zo grof hè... Laten we het ‘draaien’ noemen. Waarom komt draaien in me op? Als mijn bewoners hebben gepoept roep ik wel eens: ‘Jij hebt een mooie drol gedraaid!’

Daar stond ik tegen de wasbak aan te draaien. Ik voelde het zowel naar voor als achter glibberen. Gewoon weer even wat steekwoorden: vies, onhygiënisch, vreemd, glibberig. Sowieso vreemd en lastig om staand te draaien als je het je leven lang zittend hebt gedaan. Je merkt dat je lichaam harder moet werken en moet wennen, omdat je een andere houding hebt. Ook nu verschoon ik mezelf niet meteen. Ik weet namelijk dat dit bij onze bewoners ook niet direct gebeurt na het draaien. Na een half uur is het wel goed. De inco gaat af en de douche gaat aan. Wat heerlijk om me weer fris te voelen.

De volgende keer dat ik aandrang voel om te draaien ga ik ervoor, half liggend op de bank. Waarom? Mijn cliënten kunnen ook lang niet allemaal staan tijdens het draaien. Oke, daar gaan we… dit is niet te doen!! Wat lastig. Of je nu zit of ligt, er bestaat geen gunstige houding om te draaien, je blokkeert natuurlijk altijd de ‘doorgang’. Het kost veel meer energie. Wat erg dit. Het kost me enorm veel moeite voordat het lukt en ik krijg het er warm van. De rooie koppies bij sommige bewoners kan ik nu goed verklaren. Net als de gekke ademhalingen, rare houdingen of bewegingen tijdens het draaien.

Wow... en dat raakt me eigenlijk best wel, het is echt vervelend en vermoeiend, daarnaast ook pijnlijk op verschillende plekken door het vele drukken. Hoe mooi zou het zijn als we de bewoners (bij wie het mogelijk is), vaker zouden helpen met staan of lopen als iemand laat zien moeite te hebben met het draaien. Oh ja, waar we ook niet altijd bij stilstaan: als je zit of ligt dan zit je bovenop je gat! Dat is toch sowieso bijna niet te doen?

Hoe zit een inco het fijnst?

Zelf deed ik bij bewoners de inco altijd om met de ‘sluiting’ aan de achterkant. Nou, dat zit dus echt niet fijn! Met de sluiting voor zit het stukken fijner, alles sluit beter aan. Vanaf nu doe ik altijd de sluiting voor. Verder is het heel vervelend als er een stukje klittenband van de sluiting net op je huid zit. Ook als het een klein randje is! Dus zorg ervoor dat dit geen contact maakt met de huid, maar alleen met de band van de inco. Het is fijn als de band van de flex-inco stevig om je middel zit en de inco zelf stevig in de liezen (niet te strak). Probeer een kommetje in de inco te maken, zodat het ‘gedeelte dat ingevouwen tussen je benen zit’ toch zo veel mogelijk wordt beperkt of naar buiten valt.

Experimenteren met incontinentiemateriaal

Ik heb heel veel geleerd van dit experiment, over mezelf en het besef van mijn lichaam, maar ook over mijn bewoners, waar het uiteindelijk om draait. Het was ongemakkelijk, soms voor mijn gevoel vies. Het is misschien ook ‘bijzonder’ om te lezen hoe open ik hierover schrijf, maar het doel van dit experiment was dat wij als begeleiders hier wat mee kunnen voor onze bewoners. Om het hen zo aangenaam mogelijk te maken. Jullie hebben niets aan een verhaal voor bewoners zonder dat mijn gevoel erbij is vermeld.

Ervaar zelf hoe het voelt

Als we hier allemaal wat uit kunnen halen, al is het 1 puntje voor jou, dat is dit het waard geweest voor mij. Voor mij is het in ieder geval geslaagd. Het was wel heftig om erbij stil te staan hoe dit voelt voor onze bewoners. Het is zo vanzelfsprekend de inco’s om te doen. We denken er vaak te weinig bij na: hoe is dit, hoe voelt dit, hoe smaakt dit.  Als jij wilt dat bewoners de beste zorg krijgen, moet je het zelf ook ervaren.

En we voelen het allemaal: onze bewoners verdienen de beste zorg. Binnen veel stichtingen wil je veel maar kan het niet vanwege geldkwesties. Heel teleurstellend en dus begrijpelijk dat je dan het gevoel hebt dat je de bewoner tekort doet. Maar uitproberen, ervaren, je verplaatsen in iemand kost geen geld. Kost geen tijd. En is voor zowel de bewoner als jezelf heel erg waardevol! Het is zo mooi om je te verplaatsen in bewoners en daar wat uit te kunnen halen, ervan te leren om de zorg van onze bewoners te waarborgen en te verbeteren! Helemaal als ze niet voor zichzelf kunnen spreken. We willen in de zorg toch allemaal het beste voor onze mooie en kwetsbare bewoners?

_{Door Myra Groothuis}