'Door harde geluiden kan Peter ontploffen.'

Peter is een slimme en sociale jongen. Hij helpt graag een handje mee en is dol op alles wat met groen en tuinieren te maken heeft. Het liefst zit hij in de aarde te wroeten, je ziet hem dan genieten. Maar Peter heeft ook een probleem. Hij is overgevoelig voor geluiden. Als iemand aan het stofzuigen is, als de deurbel gaat of als er te hard gepraat of gelachen wordt op de groep, kan hij zomaar ontploffen.

Door zijn autisme komen al die prikkels bij hem veel harder binnen dan bij andere mensen. En dat leidt soms tot agressie. ‘Kortsluiting in mijn hoofd’, noemt hij het zelf. Hij schopt en slaat dan om zich heen en begint te schreeuwen. Heel bedreigend voor de andere bewoners, maar ook voor de begeleiders.

Onze reactie op zijn buien was meestal hetzelfde. We plaatsten hem in een afzonderingsruimte om af te koelen en tot rust te komen én om verdere onrust in de groep te vermijden. Maar het voelde nooit goed. Het is natuurlijk altijd een vervelende maatregel, maar in Peters situatie paste de maatregel ook echt niet bij zijn sociaal-emotionele niveau. Hij functioneert prima, maar dan wel in een omgeving met zo min mogelijk onverwachte, harde of aanhoudende geluiden.

De begeleiders hebben nu afgesproken steeds goed te kijken wat de aanleiding is van de spanning en daar meteen op in te spelen. Bijvoorbeeld door het geluid weg te nemen - inmiddels hebben ze een andere deurbel aangeschaft - of, als dat niet kan, door even met hem naar buiten te gaan, de tuin in. En dat werkt. Afzonderen is sinds die tijd niet meer nodig geweest.