Onvoorwaardelijke nabijheid
Niet begrepen worden terwijl je je alleen en ellendig voelt. Als je niet om hulp kunt vragen en je enige wapen schreeuwen en om je heen trappen is, hoe fijn is het dan als iemand er ondanks dat gedrag onvoorwaardelijk voor je is?
Bij ‘t Kastheel (voorheen Stichting Ela) willen ze ervoor zorgen dat ook mensen met ernstige gedragsproblemen worden verstaan, dat er altijd verbinding blijft met de cliënt. Door in nabijheid te zijn en te blijven. Door met geduld en compassie dichtbij de cliënten te zijn en de steun te bieden die ze zo hard nodig hebben.
Bij ‘t Kastheel vinden ze deze instelling 'normaal', maar wat is dat eigenlijk? Silvia Bijker werkt als GZ-psycholoog bij ‘t Kastheel en postte onlangs onderstaande berichten over haar ervaringen op haar Linkedinpagina over twee heel ‘normale’ situaties.
Ad kwam binnen op vieze blote voeten
“In oktober kwam hij bij ons. Laten we hem Ad noemen. Ad kwam binnen op vieze blote voeten, ontbloot bovenlijf en een smoezelige joggingbroek. Zijn baard was al lang niet meer geschoren. Daags ervoor had hij te horen gekregen dat er een plekje voor hem was, een plekje waar hij voor altijd mocht blijven. Dat leverde enorme stress op, dat laat zich raden. Stress betekent schreeuwen, vloeken, stuk scheuren van kleding, gooien en hoofdbonken. Qua ADL of werken hoefden we niet veel van hem te verwachten, met een ingewikkeld beloningssysteem lukte er nog wel een klein taakje. En oh ja, sokken verdroeg hij niet.
Nu zijn we 3 maanden verder. Ad draagt sokken, is geschoren, houdt zijn kamer op orde en helpt elke dag op het erf met de dieren en buiten het erf met andere klussen. Onlangs is Ad naar de kledingwinkel geweest. Ad heeft in het pashokje 3 kwartier lang gevloekt , gemopperd, gescholden. Na drie kwartier heeft hij ervaren dat het shirtje met strepen heerlijk zit, maar die met ribbels is niks. Spijkerbroeken met rek zitten beter dan zonder. Ad is 23 jaar en heeft voor het eerst kleding gepast in een pashokje. En met zijn eigen geld, zijn eigen kleren gekocht. Die liggen in een eigen kast, die op zijn eigen kamer staat..”
'Zullen we teruggaan?', vraagt hij
“Hoe dichter ze bij de oude instelling komen hoe stiller en witter hij wordt. Zullen we teruggaan? vraagt hij. Zijn begeleidster kijkt hem aan en zegt, we gaan daar koffie drinken. Ze willen jou graag weer zien, jij hen toch ook? Hij blijft stil en knikt. Eenmaal binnen wordt hij heel hartelijk ontvangen, iedereen is erg blij hem te zien. De laatste vier jaar was dit zijn familie, zijn eigen familie ziet hij al heel lang niet meer, toch lijkt het contact ongemakkelijk te voelen voor hem. Wil je mijn kamer zien? vraagt een oud-medebewoner. Ja hoor. Hij zegt vaak ja. Ga je mee? vraagt hij zijn begeleidster.
Samen lopen ze over de gang. Hij kijkt naar de deuren met luiken erin. Ik word hier bang van zegt hij. Net de gevangenis. En dan de separeer... Heb je daar vaak in gelegen? vraagt zijn begeleidster. Hier niet zegt hij, maar vroeger wel. Gekke is dat niemand het er dan met je over had. Bij ons loopt het soms ook weleens over bij iemand, dan wordt diegene boos. Maar jullie blijven er altijd bij en laten hem praten en daarna weer gewoon verder, dat vind ik goed... Zullen we weer naar huis?”
Dit 'normaal' wil ‘t Kastheel binnen Begeleiding à la carte verder uitwerken en de werkwijze delen. Zodat andere zorgaanbieders en hun cliënten hiervan kunnen profiteren.
Benieuwd naar meer informatie over Stichting Ela? Bekijk de video.
Over Begeleiding à la carte
Deze aanpak is ontwikkeld in het vernieuwingstraject Begeleiding à la carte van Volwaardig leven [2019-2021) van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). Zorgaanbieders werkten aan hun eigen aanpak voor vernieuwing van persoonsgerichte zorg in de gehandicaptensector.
Deel deze pagina via:
