Hoe kan het wonen in een woonvoorziening invloed hebben op je relatie?

Ik ben Freek Felet, 35 jaar en woon in Breda. Sinds mijn geboorte word ik geconfronteerd met een lichamelijke beperking, ik ben namelijk spastisch. Ik praat iets moeilijk, maak grotendeels gebruik van een rolstoel en heb moeite met de fijne motoriek. Ik woon begeleid bij Prisma. In 2013 heb ik de allerliefste jongen van de wereld aan de haak geslagen: Jeroen. Ik had nooit verwacht dat ik met mijn beperking een relatie zou krijgen, maar het wonder is toch gebeurd.

Privacy

Sinds mijn relatie merk ik dat mijn privacy niet zo vanzelfsprekend is. Begeleiding was gewend dat ze altijd bij mij binnen konden komen. In het begin van mijn relatie heeft dit weleens tot onprettige situatie geleid. Zat ik met mijn vriend op de bank, stond de begeleiding ineens binnen. De begeleiding heeft namelijk een sleutel van mijn appartement. Het zomaar binnenkomen gebeurt nu, gelukkig, minder. Ik ben hierover in gesprek gegaan en de begeleiding snapt dat dit niet prettig is. Heel soms komt de begeleiding nog zomaar binnen, maar hier zeg ik dan meteen iets van. Mijn persoonlijk begeleider van Prisma is ook van mening dat de begeleiding niet zomaar bij mij naar binnen kan lopen. ‘Jullie hebben recht op privacy.’

Daarnaast willen Jeroen en ik graag weten waar we aan toe zijn. Wij vinden het prettig dat begeleiders op vaste momenten langskomen. Het gebeurt regelmatig dat begeleiders op een ander tijdstip langs willen komen. De begeleiding vindt dat wij flexibel moeten zijn, maar ik vind dit lastig. Ook Jeroen heeft hier soms moeite mee. ‘Als wij een leuke avond samen hebben, willen begeleiders toch graag langskomen.’ Jeroen en ik hebben hier weleens woorden over. Ik vind vaak veel goed wat de begeleiding wil, maar Jeroen houdt meer van duidelijkheid. Het is goed om hierover in gesprek te blijven. Mijn persoonlijk begeleider staat er altijd voor open om hierover te praten. ‘Ik ben ervan bewust dat ik ook rekening moet houden met Jeroen’, zegt ze.

Andere bewoners

Ik merk dat de andere bewoners die bij mij op de woongroep wonen ook invloed hebben op mijn relatie. Een paar andere bewoners hebben ook een relatie en ik vergelijk me vaak daarmee. Ik denk vaak dat de andere bewoners een betere relatie hebben dan Jeroen en ik. Ik word hier best wel vaak onzeker van.

Omdat ik een homoseksuele relatie heb, krijg ik van medebewoners ook weleens vervelende opmerkingen. Het is moeilijk om hier iets tegen te doen. Ik word hier weleens boos en verdrietig van. Ik vind dat ik mag zijn, wie ik wil zijn.

Een luisterend oor

Mijn begeleiders kunnen ook helpend zijn voor mij in mijn relatie met Jeroen. Ik kan altijd bij hen terecht als ik ergens mee zit. Ik ben van mezelf best wel onzeker en ik vind het fijn om af en toe met iemand te sparren die buiten mijn relatie staat.

Jeroen en ik hebben af en toe een gesprek met mijn persoonlijk begeleider, ik vind dit erg fijn. Met zijn drieën kunnen we dingen bespreken waar ik tegenaan loop. Bij mij werkt het dan heel goed om dingen te relativeren en kleiner te maken. Ik voel me tijdens die gesprekken heel erg gesteund door mijn persoonlijk begeleider. Ook zij vindt deze gesprekken heel prettig. ‘Het is fijn om onderling af te stemmen’, zegt ze, ‘ik zorg er wel voor dat ik niet tussen de relatie in ga staan.’ Soms vindt Jeroen het moeilijk om gesprekken te hebben met mijn begeleiders. ‘Als wij problemen hebben in onze relatie, heb ik het idee dat begeleiding snel ongevraagd advies wilt geven’, zegt hij.

Ik vind dat het wonen in een woonvoorziening voordelen en nadelen hebben in mijn relatie. Soms is het moeilijk om je privacy te waarborgen en moet je rekening houden met de wensen van de begeleiders. Aan de andere kant kunnen begeleiders je helpen als het even niet zo lekker loopt in je relatie. Het is goed om samen in gesprek te blijven en samen te kijken naar de beste oplossing.