Inclusie op de basisschool
Gepubliceerd op: 21-12-2018
Laatst bijgewerkt op: 03-12-2023
Esdégé Reigersdaal is al een hele tijd bezig met inclusie. Het beleid van de organisatie is gericht op de gang naar buiten. Een mooi voorbeeld is de Klink, orthopedagogisch dagcentrum. De Klink heeft een dependance op een unieke locatie: een eigen lokaal in een basisschool in Heerhugowaard.
Elke dag komen zeven kinderen met een meervoudig complexe beperking naar basisschool de Smaragd. Hun leeftijd ligt tussen de 4 en 14 jaar. Er zijn twee begeleidsters. De kinderen van De Klink hebben dagelijks contact met de basisschoolkinderen. Elke ochtend doet een van de kinderen mee in de kring van groep 7/8. Ze spelen samen, helpen met voeren, stoeien op het waterbed en zingen. Ook zijn de kinderen welkom in de klassen (bijvoorbeeld bij de muziekles). De weeksluiting en feesten als Sinterklaas vieren ze samen.
Nieuwe vriendschappen
Sandra is één van de begeleidsters. ‘In het begin was het wel even wennen’, vertelt ze. ‘We kregen een lawine van vragen over ons heen. Nu merk je dat de kinderen het heel gewoon vinden. Ze zien meer, zoeken zelf het contact en pakken spontaan dingen op. De kinderen met een beperking zie je daardoor veranderen. Ze genieten zichtbaar van het contact. Ze zijn heel alert en open. Ze groeien doordat ze meer prikkels krijgen. Daardoor kunnen ze meer aan. En je ziet vriendschappen ontstaan!’
Kansen pakken
De school betrekken bij het ODC vereist andere competenties van de medewerkers. Voor de leerkrachten van de basisschool, maar ook voor de ouders is er soms nog een drempel. Begeleiders moeten dus zoeken naar manieren om deze belemmeringen weg te nemen. Ze moeten in staat zijn beeldvorming over en weer af te breken en de kansen te pakken die er zijn. Bij een evaluatie bleek dat er bij begeleiders schroom bestond een beroep te doen op de leerkrachten. Terwijl leerkrachten aangaven: jullie zijn altijd welkom, binnen zonder kloppen! Omgekeerd bestond er ook bij sommige leerkrachten wat angst voor het onbekende.
Voor kinderen is inclusie heel normaal
De kinderen zijn daar veel vrijer in. Dat blijkt ook wel uit de film hieronder. Ze zoeken elkaar makkelijker op en herkennen en begroeten elkaar in het dorp. En als het klikt ontstaat er een band. Zoals bij Remo en Dennis. ‘In het begin keek hij niet zo vrolijk, nu begint hij al te lachen als hij mijn stem hoort’, vertelt Remo. ‘Soms denk ik: misschien zijn dit wel hele slimme kinderen in een lichaam waar ze niet veel mee kunnen.’
